"Hej, czy możemy opóźnić spotkanie na 13? Jestem w szpitalu, jest dużo ludzi, może muszę poczekać jedną godzinę."
Miałyśmy pójść razem na południową kawę. Odpisuję, że oczywiście nie ma sprawy, że w ogóle możemy się spotkać kiedy indziej, przecież jej zdrowie jest najważniejsze. Elena odpisuje coś po chińsku, a następnie na moje znaki zapytania odpowiada:
"Przygotowanie się na dziecko. W Chinach to problem. Moja teściowa, oni chcą dziecko smoka, więc to pilne."
23 stycznia 2012 roku rozpoczął się w Chinach Rok Smoka. Smok to najsilniejszy i przynoszący najwięcej szczęścia znak zodiaku. Już późną jesienią miałam wrażenie, że dookoła mnie jest jakoś dziwnie dużo kobiet w ciąży, ale teraz to już po prostu zupełna epidemia. Wszędzie widzę okrągłe brzuchy na dwóch nogach i wpatrzonych w nie z czułością przyszłych tatusiów.
Elena, jak sama zauważyła, nie ma zbyt wiele czasu. Chodzi więc co tydzień do lekarza, co wykracza poza typowe zachowanie podczas trwającego trzy miesiące przygotowywania się do zajścia w ciążę, które obejmuje zazwyczaj zmianę diety, wstrzymanie się od podróży i zapewnienie przyszłej mamie dużej ilości odpoczynku.
Do znaków zodiaku i przygotowań dochodzi jeszcze dalsza matematyka. Otóż, jak wyjaśniła mi kiedyś inna koleżanka z pracy, urodzić dziecko należy pomiędzy 25 a 28 rokiem życia. Kropka. Można oczywiście wcześniej, ale jest to o wiele mniej korzystne. (Nawet w kontrakcie, który ja podpisywałam z moją szkołą językową znajdował się zapis, że dostanę dłuższy urlop macierzyński jeśli zajdę w ciążę po ukończeniu 24 roku życia.) Można też trochę poźniej, ale bez przesady, bo to trochę niezdrowo, a jak rodzi się jedno dziecko, to musi być ono perfekcyjnie dopracowane. (To już mój wniosek.)
Profil Eleny na WeiBo, tutejszym odpowiedniku facebooka, ma jako tło wklejone dziesiątki zdjęć roześmianego bobasa. Zapytałam ją czyje to dziecko, ale powiedziała, że to po prostu ładne zdjęcia, które znalazła w internecie:
"Patrzę sobie na tego pięknego dzidziusia i myślę, że jak na niego będę patrzeć, może mój też taki będzie. Tak się robi. Jak rodzice chcą mieć śliczne dzieci to kupują sobie obrazki ze ślicznymi dziećmi i je wieszają na ścianie i patrzą. Żeby ich dzieci były śliczne."
Biedactwo ma pecha, powiedziała mi dzisiaj, że nie wie, czy uda jej się urodzić dziecko na czas z powodu drobnej choroby narządów rodnych, którą wpisała mi w słownik chińsko angielski, a ja następnie przetłumaczyłam sobie z angielskiego na polski.
(Uwaga na stronie: Czułabym się jak ostatnie prosię opisując te wszystkie intymne szczegóły i to jeszcze podając prawdziwe "angielskie imię" koleżanki, gdyby nie to, że o wszystkich tych rzeczach Elena rozmawiała ze mną w biurze pełnym kolegów i koleżanek, którzy naturą rzeczy słyszeli większość naszych konwersacji. Trudny dylemat moralny mógłby dotyczyć szczególnie następnego fragmentu, ale o tym, to już wiedzieli wszyscy.)
Otóż pod koniec listopada Elena poroniła. Biuro przekazywało sobie szeptem smutną plotkę, a Elena siedziała w domu na chorobowym bardzo, jak mi później powiedziała, się nudząc i całymi dniami grając w gry komputerowe. Kiedy wróciła i osobiście doprecyzowała wszystkie informacje, napotkała się jednak na trudność językową. Poprosiła mnie więc o rozmowę. Usiadłyśmy.
-Wiesz dlaczego przez te dwa tygodnie mnie nie było, tak?
-Tak, wiem, oczywiście. (Wymieniłyśmy podczas jej nieobecności kilka SMSów.) To bardzo smutne.
-Tak. Ale czy to jest dobre znaczenie po angielsku?, pyta Elena i wstukuje w iPhone'a chińskie znaki. Elektroniczny słownik wyświetla angielske tłumaczenie: "naturalna aborcja, poronienie".
-Tak, odpowiadam, tak się właśnie mówi. "Poronienie".
-A "naturalna aborcja" to nie jest poprawnie?
-Nnno, zazwyczaj się mówi poronienie.
-Och, bo ja myślę, że teraz nauczyciele zagraniczni myślą... Och... Że ja miałam aborcję! A w niektórych krajach, niektórzy myślą, że aborcja jest zła.
Powiedziałam:
-No tak. Na przykład ja myślę, że aborcja jest zła.
-Aha. Tak. Więc, Wira, możesz powiedzieć nauczycielom zagranicznym, żeby nie myśleli, że miałam aborcję?
(Uff... Zupełnie jakbym chciała z nimi rozmawiać na takie tematy.)
Co ciekawe, powyższa rozmowa zbiegła się w czasie z pewną koszmarną lekcją, którą miałam przeprowadzić w szkole językowej dla dorosłych. Tam system był taki, że nauczyciel brał przed lekcją teczkę z gotowym planem lekcji i materiałami, kopiował co trzeba, chwytał marker i bez dalszego przygotowania wkraczał do klasy.
Poziom językowy lekcji: wyższy średniozaawansowany.
Tematyka materiałów: Nastolatki zachodzące w ciążę.
Bijąca po oczach teza artykułów: Rozwiązaniem problemu nastoletnich matek jest powszechny dostęp do antykoncepcji i aborcji.
W klasie czekają na mnie uczniowie: mężczyzna, na oko trzydziestopięciolatek, żonaty, i młodziutka dziewczyna, licealistka.
Obawiam się, że nie zrealizowałam na tamtej lekcji założeń programowych, ale sama sporo się dowiedziałam:
Zajście w ciążę przed skończeniem 18 (czy może 21? Nie byli co do tego zgodni) lat jest po prostu nielegalne. Dziewczyna miała w szkole taki przypadek. Uczennica trzeciej klasy zaszła w ciążę. Aborcja. Nikt nawet nie rozważał innego wyjścia. A dziecko urodzone "nielegalnie" nie ma prawa pójść do szkoły, leczyć się etc.
(O tym akurat słyszałam już wcześniej, jako odpowiedź na moje pytanie dlaczego po niemal każdej prowadzonej przez Ujgurów (mniejszość muzułmańsko-etniczna) jadłodajni plączą się dzieci w wieku szkolnym, czasem pomagając rodzicom, czasem tylko rozrabiając.)
Trudna to była lekcja. Przekazałam swój punkt widzenia, niech przynajmniej wiedzą, że są ludzie, którzy inaczej myślą. I że są kraje, w których państwo nie wchodzi do brzucha obywatelek.
Wracając do Eleny jeszcze: nawet jeśli nie uda jej się urodzić smoczego dziecka, to i tak jest szczęściarą. Zarówno ona, jak i jej mąż są jedynakami, więc przysługuje im dwójka dzieci. Najlepiej, rozmarzyła się kiedyś Elena, chłopczyk i dziewczynka. Jak z obrazka.
